Klik afbeelding voor meer recensies, concertverslagen, agenda en bluesnieuws.

Jon Meyerjon – The Doggoners Blues Out
Format: CD / Label: Eigen Beheer
Releasedatum: 25 augustus 2017     

Tekst: Gerrit Schinkel

De in Groningen geboren en tegenwoordig in het Drentse Vries wonende Jon Meyerjon (Johan Meijer) is al een halve eeuw actief in de muziekscene. Hij speelt in diverse bands en in 1990 besluit hij zich helemaal te richten op de blues en sluit zich als zanger-gitarist aan bij de in 1991 in Assen opgerichte Greyhound Blues Band. Deze band begeleidt veel artiesten waaronder ook authentieke Amerikaanse bluesartiesten als Henry Gray, Aron Burton, Louisiana Red en James Harman. De Greyhound Blues Band heeft getoerd in Zwitserland, Duitsland, België, Frankijk en treedt uiteraard ook in Nederland op.

Naast zanger-gitarist van Greyhound Blues Band treedt Meyerjon ook solo op. Zijn eerste soloalbum ‘Doggone It!’ verschijnt in 2001, in 2007 gevolgd door ‘Blues Rhythm ‘n’ Love’. De muziek van Meyerjon kan volgens zeggen worden getypeerd als ‘Doggone Blues’, d.w.z. een eigen stijl met gemakkelijk in het gehoor liggende, dansbare muziek, die haar wortels heeft in de blues, maar ook zijwegen inslaat.

Voor het opnemen van zijn derde soloalbum heeft Meyerjon tien ‘dekselse kerels’ (doggoners) uitgenodigd om zich met hem in de Bassman Studio in Eelde muzikaal uit te leven. Het resultaat hiervan verscheen in augustus jl. op het album ‘The Doggoners Blues Out’. Op dit album staan elf door Meyerjon geschreven songs. In het openingsnummer Mortgage Blues wordt meteen duidelijk wat we van deze Doggoners kunnen verwachten. Bluesrock met fel gitaarwerk. De trompetsolo’s van Ramses Helmus in Bright Red Mustang 73 zijn schitterend. In Wonder Where Wonder Why, valt de strakke ritmesectie op. Hierna volgt een prachtige slowblues van ruim zeseneenhalve minuut, met een huilende mondharmoncia, een lekkere Hammond en een felle gitaarsolo. Het tempo gaat weer omhoog in het funky Drag It Up, met wederom een scheurende harmonicasolo en spetterend gitaarwerk. Na de funky bluesrocker Sleep With Open Eyes, met dominant drumwerk, een loeiharde gitaarsolo en een Hammondsolo is het weer tijd voor een rustpunt met de melodieuze ballad South Dakota Plains met pedal steel, sax en Hammond. Can’t Get Myself To Bed is een jazzy ballad met Hammond, sax- en trompetsolo’s en strak drumwerk. In de uptempo bluesrocker Doggone Blues mag Richard Koster zich weer uitleven met huilende harmonicasolo’s naast de venijnige gitaarsolo’s en de felle ritmesectie. De gitaristen komen weer helemaal aan hun trekken in de instrumentale shuffle Shuffling Kris. In het slotnummer wordt overduidelijk voldaan aan het verzoek van Jon Meyerjon om zich met hem muzikaal uit te leven. Dat doen ze bijna zeven minuten lang in Nail A Turning Point. Een sterke uitsmijter!

Conclusie:
‘The Doggoners Blues Out’ is een uitstekend blues(rock) album waar het speelplezier van afspat. Deksels lekker.